Dushi Korsou

Bon dia Hollandais!

Het is alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb op mijn blog. Mijn vorige blog was na onze eerste week en ondertussen zitten we hier vandaag alweer tien (!) weken.. De afgelopen weken zijn heel snel gegaan, er is veel gebeurd en wat hebben we het druk! Druk met werken, het huis onderhouden, contacten onderhouden, tripjes maken en 'ouder worden'. Dat ouder worden is af en toe nog wel eens lastig. Ineens helemaal zelf beslissingen maken, dingen ondernemen en als dat niet goed gaat? Kan je niemand de schuld geven omdat je het zelf hebt gedaan. Gelukkig hebben we dat tot nu toe nog niet meegemaakt en zijn Bo en ik erg naar elkaar gegroeid in de afgelopen weken.

We hebben in deze tien weken al in drie verschillende huizen gezeten. Het eerste huis op de Caracasbaaiweg was niet naar ons zin. We betaalde een bedrag van 1300 gulden voor een appartement met één slaapkamer (waar Bo en ik sliepen met elk een eenpersoonsbedje), woonkamer (die bestond uit een bank en een aanrecht,.. uhm 'keuken') , een badkamer en een balkon. Daarnaast is het terrein in de tijd dat wij er woonden drie keer overvallen, waarvan ik de horrorverhalen achterwegen laat. Kortom, het is was niet chill, het was duur en we voelden ons daar erg onveilig.

Na wat rondvragen kwam er een ander appartement op ons pad. Het appartement met twee slaapkamers waarin allebei een tweepersoonsbed staat, in beide kamers airco en fan, een eettafel, mooie keuken met alles erop en eraan, televisie met een fijne chill hoek, een wasmachine (ik wist niet dat een mens zo blij kon zijn met een wasmachine), beveiligd hek met cameras en 50 gulden goedkoper dan het appartement op de Caracasbaaiweg. Nadat we bij ons nieuwe plekje zijn wezen kijken hebben we direct ons appartement opgezegd. We hadden twee maanden opzegtermijn dus moesten nog even wachten om te verhuizen. De verhuurder had al snel een nieuwe huurder gevonden die er eind maart al in wilde. Bij het nieuwe complex konden we gelukkig voor een aantal dagen in een luxe appartement terecht omdat we pas vanaf 1 april in ons nieuwe appartement konden. We hebben dus ongeveer een week in een tussen appartement gezeten en nu, al twee weken zitten we in ons huidige appartementje. Wat wonen we hier fijn!

Zoals ik al zei, we hebben het erg druk. Bo en ik hebben twee maanden samen gewerkt in het restaurant van de Papagayo Beachclub. Ik werk sinds een week nu in de bar van de Papagayo Beachclub. Het was tijd om nieuwe dingen te leren en mezelf weer nieuwsgierig te maken in het vak. Ik moet zeggen dat het heel anders werken is, maar wat heb ik het maar mijn zin daar! Andere omgang met gasten, nieuwe dranken, cocktails leren maken en minder werkdruk.

Op onze vrije dagen proberen we zoveel mogelijk te ontspannen, te genieten en de contacten uit Nederland weer even te onderhouden. Bo en ik zijn weinig samen vrij (tot nu toe drie keer) maar als we dan samen vrij zijn, proberen we er een hele leuke dag ervan te maken en echt wat te ondernemen. Zo zijn we al een keer naar de Grote Knip geweest, Cas Abao en hebben we een fantastische dag gehad met goede kenissen van Bo. Ik zeg daarbij dat het de beste dag tot nu toe was voor ons op Curaçao. We zijn met de boot gaan varen langs de zuidkust van Curaçao, wezen lunchen bij een goed restaurant, lekker gaan zwemmen en snorkelen, 's avonds uitgebreid uiteten geweest bij Saint Tropez en als klap op de vuurpijl kregen we vier tickets om naar Klein Curaçao te gaan. Wat een topdag en wat zijn we verwend!

Daarnaast is er nog veel meer gebeurd, maar tien weken Curaçao valt niet in één verhaal te vertellen. De hoogtepunten tot nu toe zijn: Grote Knip, Cas Abao, de vele feestjes, dansjes, alcohol, Kokomo Beach Fullmoonparty, het paspoort van Bo die tijdens het rijden in een bocht uit het raam vloog op ongeveer de drukste weg van Curaçao, het leuke shoppen in het Sambil winkelcentrum, Bo haar twintigste verjaardag en mijn apenpokken. Apenpokken? Ja.. apenpokken. 

We waren hier een paar weken en ineens ontstonden er op mijn armen, been en buik allemaal plekken. Ze leken op blaren die erg veel pijn deden. Na een aantal dagen negeren, pijn hebben en zeuren heeft Bo me ontvoerd naar de huisarts. Één blik was genoeg. 'Mevrouw, je hebt apenpokken en ik ga jou fixen.' Apenpokken is dus een huidinfectie die ik op verschillende manieren heb kunnen krijgen. Welke manier het was? We zijn er niet achter gekomen. Ik kreeg een antibioticakuur van zeven dagen en een crème die ik eenmaal daags moest smeren. Op m'n werk moesten ze er niks van hebben, iedereen dacht dat het besmettelijk was en heb daardoor bij elkaar drie dagen thuis gezeten. Heel raar als je je kiplekker voelt, je er zeker van bent dat het bijna niet besmettelijk is en je dan thuis moet blijven. Na die drie dagen was ik het zat en de plekken waren al minder. Ik ging gewoon weer lekker werken! Nu een paar weken later zie je er niks meer van en is gelukkig niemand besmet geraakt..

Zo zijn er nog veel meer dingen gebeurd, hebben we erg genoten en hebben we het erg naar ons zin hier in 'Dushi Korsou'. De tellers staan aan wanneer mijn lieve ouders, vriendinnen en vrienden komen. Wat kijk ik daar ook erg naar uit! Eindelijk kunnen zij deel uitmaken van dit fijne leventje wat we hier lijden.

Ik hoop dat ik nu iedereen weer een beetje op de hoogte heb gesteld, foto's zijn te vinden op Facebook en ik kan niet beloven wanneer ik weer een keer schrijf.. ik doe mijn best!

Liefs van Bo en mij! ❤